PAN LOSU

Szedł raz przez miasto

Pan

Słyszałem jego krok

Z okna dojrzałem go

Bo odzyskałem wzrok

Na flecie chorał grał

Brzmiał

Mocno niczym dzwon

I był w nim wieczny żal

Piękny i długi ton

(...)

Pobiegłem jego śladem

On

Miał niespieszny chód

Ze skóry węża płaszcz

I bił od niego chłód

Wtem spojrzał na mnie

Źle

Miał oczy pełne wron

Widoczne blizny dwie

Na twarzy - z obu stron

(...)

Szedł raz przez miasto

Pan

Słyszałem fletu zew

Lecz go dosięgła złość

Na ziemię spadła krew

Znalazłem jego flet

Znów

Zabrzmiał niczym dzwon

I był w nim żal i gniew

Piękny i długi ton

(…)

Długo o nim myślałem

Dokąd
On sobie poszedł?

I komu flet ten grał...

Od Hieronima Boscha?

Dlaczego chorał brzmiał

Tak
Mocno niczym dzwon?

I zrozumiałem wreszcie

Że przecież On..., to ja!

...
Że przecież ja..., to On!

Renata Putzlacher, Pan Losu

(Tłumaczenie, wybór i parafraza © Andrzej Schymalla)