Słuchaj mię, Sauromatha...
Adam Mickiewicz w III części Dziadów napisał:
I słyszę z nieba głosy jak gromy:
To namiestnik wolności na ziemi widomy!
On to na sławie zbuduje ogromy
Swego kościoła!
Nad ludy i nad króle podniesiony;
Na trzech stoi koronach, a sam bez korony;
A życie jego - trud trudów,
A tytuł jego - lud ludów;
Z matki obcej, krew jego dawne bohatery,
A imię jego czterdzieści i cztery.
Sława! sława! sława!
Po publikacji, w Paryżu, odbyła się konferencja prasowa. Adam Mickiewicz, redaktor naczelny emigracyjnego pisma pod tytułem - nomen omen - Trybuna Ludów, zapytany o znaczenie swego posta, odpowiedział: - Kiedy to pisałem, wiedziałem, o co mi chodzi, ale teraz już nie pamiętam (sic!).
W tradycji biblijnej, i historycznej, m.in. rzymskiej - przed powstaniem Republiki, znaczenie narodu, jego odwieczne trwanie, podkreślano liczbą władców. Spróbujmy zatem odszyfrować słowa naszego Wieszcza.
Na trzech stoi koronach, a sam bez korony - Naród polski, podzielony pomiędzy trzech zaborców (trzy absolutystyczne monarchie - rosyjską, pruską i austriacką), o którym nie mógł wówczas napisać wprost, pod kontrolą cenzury i carskiej Ochrany.
A życie jego - trud trudów - fraza biblijna.
A tytuł jego - lud ludów - naród.
Z matki obcej, krew jego dawne bohatery - z Dobrawy, księżniczki czeskiej z rodu Przemyślidów, pierwszej żony pierwszego polskiego, historycznego władcy - Mieszka I.
A imię jego czterdzieści i cztery - policzcie władców Polski, do czasu, kiedy Adam Mickiewicz napisał te słowa. Było ich 42., plus dwóch rosyjskich carów, którzy przyznali sobie ten tytuł - Aleksander I Pawłowicz Romanow i Mikołaj I Pawłowicz Romanow.
40 i 4 - to Naród polski.
Tej prostej zagadki nie mogli przez dziesięciolecia rozwiązać najwybitniejsi polscy językoznawcy. Nie czytali Biblii. Nie byli historykami. Nie myśleli refleksyjnie…
Andrzej Schymalla
Komentarze
Prześlij komentarz