sarmatia.sir

Szukaj na tym blogu

Jan de Weryha (XLIX)

w dniu 8/27/2021

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Jan de Weryha

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Kárpátia Valahol tőled távol dalszöveg / Komu dedykujemy nasz Blog

Pamięci naszych Przodków - Powstańców Węgierskich (Kuruców), Powstańców Styczniowych (Księdza Generała Stanisława Brzóski), Żołnierzy POW, Legionistów II Brygady (Żelaznej), Powstańców Śląskich (III), Obrońców Polski ('1920 i '1939), zamordowanych w Archangielsku i Katyniu. - Niezłomnych. Nigdy Cię Nie zobaczę Nigdy nie Powiem już Jak bardzo Cię kochałam W oczach Mogiły mam Kurz Próżno Wymawiam Twe imię Na próżno Ocieram łzy Na polach Bitew Polegli Nie odpowiedzą... Nowemu pokoleniu Bez troski O przyszłość Naszych dni Nie powiem Kim dla mnie Byłeś... Kim dla mnie Byłeś Ty Nie ma już Dla mnie wiosny Nie zakwitną Już bzy Zimny jesienny Wiatr pamięta Kim dla mnie Byłeś... Kim dla mnie Byłeś Ty ... Kim dla mnie Byłeś Ty (Tłumaczenie i parafraza utworu Valahol tőled távol dalszöveg © Andrzej Schymalla)

SZABLA

(Fot. ACMS) O szabli często pisząc Tak się nią zacięli I duby same pletli Iże już w pościeli… A jeszcze jej z pościeli Dotąd nie wywlekli! (ACMS) Esej, napisany w 1986 roku, uzupełniony materiałami z poźniejszych odkryć i publikacji, dedykuję Pamięci Profesora Andrzeja Nadolskiego (1921-1993), archeologa, wybitnego znawcy białej broni i wojskowości, który w strukturze Katedry Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego utworzył zespół interdyscyplinarny - pierwszą w Polsce szkołę bronioznawczą. Wiedza i teorie Profesora wytrzymały próbę czasu. Po dziś dzień są trafne i aktualne. Przedmioty nie ewoluują. Ewoluuje przyroda. Przedmioty są martwe. Rozwija się człowiek, który ich potrzebuje i myślą swoją sięga daleko w przyszłość. O przyszłym materialnych rzeczy losie decyduje tylko człowiek, który nie zawaha się ich użyć, jeżeli okażą się przydatne - do życia, walki o życie lub w ducha potrzebie. Najlepiej wiedzą o tym archeolodzy, którzy przeszli kurs historii swojej

Jan de Weryha (XXXVIII) - wywiad z wybitnym twórcą sztuki procesualnej.

Sztuka moja drewniana, cięta, łupana, łamana... Iwona Sabina Schymalla: Dzień dobry. Dzisiaj Gościem na moim rodzinnym blogu jest artysta-rzeźbiarz, Pan Jan de Weryha-Wysoczański. Moje zadanie jest trudne, ponieważ znamy się od kilku lat, ale tylko z korespondencji. Od roku współpracujemy, publikując prace Pana Jana na blogu, co przysparza nam sympatyków. Chcemy być tolerancyjni - po sarmacku, i wszechstronni - w duchu Renesansu. A co Pana do nas przywiodło? Jan de Weryha-Wysoczański: Przez ostatnie kilka lat poznawaliśmy się na Facebooku, wymieniając i komentując posty. Od początku podobał mi się Pani sposób komentowania, zadawania pytań czy też udzielania rzeczowych i wyczerpujących odpowiedzi, każdorazowo w punkt - z poparciem przeogromnej wiedzy i niezwykłą elokwencją. Poza tym, znałem Panią już wcześniej - z programów telewizyjnych, które z przyjemnością przed laty oglądałem. Nie omieszkałem również zapoznać się z napisaną przez Panią książką pt. Zawód Spikerka, w której wiel

Jacek Kaczmarski, Na starej mapie krajobraz utopijny / Andrzej Schymalla, O tym, jak zostaliśmy Sarmatami

SARMATIA Poczynając res omnia - wbrew radzie poety: Ab ovo usque ad mala (Horacy, Satyry ), spieszę wyjaśnić, że słowo to, łacińskie, dotyczy Korony Królestwa Polskiego i Rzeczpospolitej Obojga Narodów. I jest powiązane z państwotwórczą legendą doby przełomu dziejów, kiedy to Królestwo Polskie, po blisko dwóch wiekach rozbicia dzielnicowego (1138-1320), jednoczone pod berłem dwóch ostatnich władców z dynastii Piastów (1320-1370), jako Corona Regni Poloniae, przez Dom Jagielloński (1386-1569) podniesione zostaje do rangi mocarstwa wielu narodów, etnosów i kultur - tradycji, obyczajów, języków, religii i wyznań. Niektórzy, nie znając swojego, kiną na inne narody. Może powinni je poznać, nim dojdzie do zgody. I my byliśmy dzicy, grzech zbrodni za ornament, póki poganin - Litwin wzniósł nas na firmament. Nauczył polityki lubo - dyplomacji. Za Jego to sprawą, Ojce demokracji, Rzeczpospolitą stworzyli. Tę dawną, nie dzisiejszą, kulturę krzewili. Mało wiedzą wczorajsi, dzisiejs

Jerzy Antczak, Jak ja Ich kochałem

(Fot. ACMS) Jak ja Ich kochałem. Pan Jerzy Antczak, wybitny reżyser polskiego i światowego Kina, napisał książkę swojego życia. Tak o niej mówi i pisze. W istocie, napisał ją niemal na oczach oczekujących jej czytelników, w epoce błyskawicznej komunikacji drogą wszechobecnego Internetu. Dostałam ją w prezencie od Autora, i kładę pod choinką. Piszę o niej, ponieważ od lat pacholęcych jestem zafascynowana niezwykłą powieścią Marii Dąbrowskiej, Noce i Dnie, i równie znamienitym filmem/serialem pod tym samym tytułem, w reżyserii Jerzego Antczaka. Powieść i film znam na pamięć, ale wracam do książki, konstatując, że to ciąg dalszy. Tym razem Nocy i Dni samego Autora, któren, z dawna zapomnianym językiem polskim, kreśli blaski i cienie własnego życia. - Prywatnego (rodzinnego), towarzyskiego i zawodowego, o którym my, następne pokolenie, niewiele wiemy, ale jeszcze je rozumiemy i poważamy. Naturalnie, zawsze można sięgnąć do annałów - starych, papierowych publikacji prasowych, wypowiedzi

Obsługiwane przez usługę Blogger